Zgodnie ze stanowiącymi przepisami prawa zapisy w księdze muszą być odzwierciedleniem dokonanych operacji gospodarczych tak jak faktycznie miało to miejsce. W tym celu przedsiębiorca powinien zebrać potrzebne dokumenty, będące potwierdzeniem zysków i strat. Warto przeanalizować sytuację, gdy nie ma dokumentu potwierdzającego nabycie towarów handlowych, gdyż podatnik ma firmę działającą w zakresie sprzedaży detalicznej towarów używanych , a swoje towary nabywa nieodpłatnie z tzw. "wystawek" w Niemczech. Jedyny koszt jaki płatnik ponosi jest związany z przetransportowaniem towarów z danego kraju do Polski gdzie będą sprzedawane . ten rodzaj zdobywania towarów zdarza się rzadko to też aktualne przepisy w tej chwili, dotyczące prowadzenia PKiR, nie mówią w sposób jasny zasad postępowania w tej kwestii . Z pewnością prowadzący firmę jest zobligowany do odzwierciedlenia faktu dokonania wszelkich operacji gospodarczych zgodnie z ich rzeczywistym przebiegiem. A więc w księdze muszą być zawarte także te towary, które nabyliśmy bezpłatnie, a podlegają dalszej odsprzedaży . Drobiazgowe informacje opisujące zdarzenia gospodarczego należy umieścić w kolumnie 6 księgi, natomiast w kolumnie 17 możemy odnotować pochodzenie towarów. Przepisy prawne nie normują zupełnie zasad dokumentowania nabycia rzeczy ruchomych (towarów) porzuconych przez prawowitego posiadacza w zamiarze wyzbycia się ich własności w miejscu do tego przeznaczonym. Własność ruchomej rzeczy niczyjej uzyskuje się przez objęcie jej w posiadanie samoistne. Ksiega podatkowa nie przewiduje dokumentu , poprzez który mamy możliwość potwierdzić tego typu zdarzenie. Najważniejsze by przedsiębiorca umieścił źródło kupna towaru i dowiódł jego nabycie. Adekwatny w tym momencie będzie każdy "inny dowód", który świadczy o sposobie nabycia towarów, miejsca ich pochodzenia oraz ich ilość (może to być raport napisany przez podatnika). Ujęcie kosztów za pomocą dowodu wewnętrznego także pozostawia wiele wątpliwości, gdyż przepisy rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów w paragrafie 14 ust. 2 wymieniają dokładnie sytuacje, w których poniesione koszty uzyskania przychodów mogą być udokumentowane dowodami wewnętrznymi. Wśród nich nie znajduje się omawiane zdarzenie kiedy to dochodzi do sprzedaży towarów nabytych bezpłatnie a należy zaznaczyć, że zbiór tych zdarzeń jest zamknięty. Biorąc pod uwagę wycenę tych towarów do celów remanentu, to zależy ona od stosowanej przez właściciela firmy sposobu opodatkowania . Jeśli byłby płatnikiem VAT, to ze względu na nie posiadanie dokumentu stwierdzającego nabycie towarów handlowych, nie kwalifikuje się do skorzystania ze zwolnienia z VAT przewidzianego dla artykułów używanych. W takiej sytuacji należy go obciążyć podatkiem o stawce odpowiadającej danej grupie rodzajowej towarów (np. 23%). Właściciele, którzy podlegają ryczałtowi od przychodów ewidencjonowanych mają problem gdyż nie jest przewidziany dający się zastosować sposób ewidencjonowania nabytych artykułów. Wynika to z samej formy opodatkowania, w której nie są uwzględniane koszty prowadzonej działalności. Nie eliminuje to jednak konieczności zachowywania dowodów kupna. Z chwilą braku tego dowodu wydaje się zasadne zrobienie spisu tych towarów w celach dowodowych. Podatnik musi wycenić towary handlowe według cen nabycia albo według cen rynkowych w dniu sporządzenia spisu, wówczas gdy są one niższe od ceny nabycia. W omawianej sytuacji będzie to wartość 0zł powiększona o koszty, które ponieśliśmy w związku z nabyciem artykułów, a głównie z jego kosztem transportu, załadunku i wyładunku lub potencjalnego ubezpieczenia w drodze.